2maanden vliegen sneller dan...
Door: dakate
Blijf op de hoogte en volg dakate
31 Augustus 2008 | België, Brussel
Hola,
een terugvlucht uit Venezuela.
Na 24uur onderweg te zijn geweest en 36uur wakker te zijn ongeveer, ben ik weer in het kleine Belgenland dat voor vele Venezolanen een stad in Frankrijk is. En probeer ze niet van de wijs te brengen. (man dat is hier een azerty-toetsenbord…weer aanpassen, maar het is hier niet typen tegen de tijd dus ik heb rustig de tijd om het af en toe nog eens wat na te lezen).
Ik had gehoopt op een lange rustige nacht maar eens ik gisteren in mijn bedje lag dacht mijn kopje er anders over. Ja, mijn bed heeft nu niet direct iets weg van een hangmat. En ik miste het geritsel van salamanders die nog even op muggenjacht gingen rond mijn hangmat. En het zandmannetje was ook nog wsl wat gedesoriënteerd om te weten waar ik zat. Maar uiteindelijk heb ik toch geslapen al was ik ook weer vroeg wakker. Heb veel te doen dus opstaan leek mij de beste oplossing.
Vorige week na het betoverende Roraima-avontuur ging Jelske naar huis en waren er veel bekende gezichten verdwenen op Playa. Er stond geen werk op het programma…wat ik in het vooruitzicht had was ‘beachen’… leuk en ontspannend voor een uurtje, beetje saai na twee uur (en dan moet ik al veel in de zee hebben geplonsd) en boring na drie uur. (zeker als je daar zo alleen ligt) Dus zeker geen vijf dagen achter elkaar. Ik kon ook nog wel wat rondtoeren met de bus maar buiten Puerto la Ccruz en de hoofdstraat van Santa Fé is het te gevaarlijk. Dus ze hadden mijn hint begrepen …maandag zouden ze naar Puerto rijden om materiaal te kopen zodat er toch nog iets gedaan kon worden. YES! (aanhouder wint…zelfs in Venezuela) Maar maandagmorgen had men de weg naar Puerto (de enige weg om uit Playa weg te geraken) afgezet. Het was een protestactie omdat men regelmatig de elektriciteit afsloot. Lap zeg… geen materiaal (zeker niet voldoende) en dus ook geen werk. Gelukkig was er nog wel eens Zweeds koppel die ik al wel had gezien maar eigenlijk nog geen contact mee had gehad. Zij stelden voor om mee te gaan snorkelen. Het angstzweet kroop mij omhoog, denkend aan de Griekse stekelende zeeanemonen. Maar aangezien het angstzweet niet te onderscheiden was van het warmtezweet. (het was deze week echt extra warm) heb ik de zwemvliezen toch maar aangetrokken, buiske in mijn mond en gooide ik mij in het diepe. Haha… nee nee zo diep was het niet maar wel mooi. En ja er zaten zeeanemonen… ‘grote, eeeel grote’ maar daartussen zwommen ook leuke visjes... in verschillende kleurtjes en motiefjes (vooral de zwart-gele streepjes vissen vond ik leuk). We waren met een vissersbootje op een eilandje afgezet en na enkele uurtjes gingen we weer terug. (mijn schouderbladen zo rood als een kreeft … nu mooi bruin al zal dat hier niet te zien zijn). Op een gegeven moment stopt die man zijn boot en draait terug. En wat vist hij op… een dode vis. OK dacht ik… dode vissen kan je wsl beter niet in het water laten liggen. Maar wat doet die man? Aangekomen op het strand, verkoopt die de vis zonder schroom aan het restaurantje op het strand. Ja lap daar ging mijn plan om daar eens een lekker ‘vissteakje’ te gaan eten.
De volgende dagen hebben we nog wel in het communitycenter kunnen werken. Er was nog één vrijwilliger aangekomen, Max. Julius en Francesca zagen het ook wel zitten om een handje toe te steken. De jongens mochten op het dak klimmen om dit te bevestigen met haken. (ontzettend heet, zeker als je weet dat het dak gemaakt is van metalen golfplaten). Francesca en ik hebben deze week voorql de bomen en de tuin verder onderhouden. En dat was ook niet te onderschatten aangezien het hier regenseizoen was alles goed opgeschoten (ook het onkruid) maar nu was het juist een vrij droge week. Buiten enkele serieus grote regenbuien. Maar nu moest ik niet beginnen zagen. Veel drinken en af en toe de plaatselijke economie extra stimuleren en een ‘tetta’ kopen. Ja het dankt zijn naam aan de vorm dat het heeft. Het is eigenlijk waterijs in een zakje. (Misschien kan ik hier ook even kort zeggen wat de bedoeling is van het community center… de mensen Engels leren, (vind het nog steeds spijtig dat dat er niet van is gekomen , maar ja), kinderen helpen en opvangen buiten school, vergaderingen, informatiemomenten organiseren (zoals nu over de protestacties ivm elektriciteit) opvangcenter bij rampen (zoals bij vorig jaar de modderstroom), hiervoor hebben we ook bomen geplant die we binnen x-aantal tijd op de berg kunnen planten om verdere erosie tegen te gaan, … en hopelijk volgen er nog wat nuttige activiteiten). Ja, Brandon was niet altijd mijn vriend (hij had het huis ook te groot gepland in verhouding tot het budget (dus jullie centjes waren welkom)… Toen dacht ik echt… ja in Bénin zou ik mij dat kunnen voorstellen mar hier. Zeker te weten dat Brandon eigenlijk een Schot is. )
In de namiddag had ik niets speciaals te doen. De anderen hadden dan Spaanse les. Boeken lezen (ik denk dat ik in een week tijd nog nooit zoveel heb gelezen)…tot helemaal op het laatste het enkele Nederlandstalige stationsromannetje… “de spannendste man”! (en ik zeg het er al bij het bleef bij een boek dat soort mannen kom je zelfs in Venezuela niet tegen… eerder in Bénin misschien). Daarnaast toch proberen om vliegerende kinderen te vinden. Want af en toe zag ik vliegers in de hoogspanningslijnen hangen (het beeld van the kite runner) maar ik had er nog geen gezien. Dus ik nam de bus naar Santa Fé en in een zijstraatje zag ik twee vliegers. Ik ging ernaartoe maar werd al teruggefloten door enkele mensen. Ja zeg, nu even niet, en de kindjes wilden maar al te graag demonstreren. (Nathalie ik bezorg je de foto’s…ben zelf kei blij da tik ze heb gevonden). Daarna kwam ik op het strand van Santa Fé… Santa Fé is duidelijk een vissersdorpje want het rook er ontzettend hard naar vis en de Pelikanen zaten als leeuwen op de loer. Daar kwam ik nog een vliegeraar tegen…trots als een pauw en hij kon het wel. Als je iets verder door wandelde kom je op een klein, gezellig strandje… genesteld met mijn boek op mijn “reuzestrandlaken”. (Letterlijk dan...geen zandvlooi kon die afstand overspringen)… zag ik al snel de regenwolken opkomen. Aandachtig verder lezen en proberen te doen of ze er niet zijn helpt duidelijk niet want al snel druppelde de druppels op mijn boek…inpakken en het overvolle busjes (dat met 14 man al stampvol zit) op naar Playa.
Dus ik moet zeggen… die laatste week is ook nog voorbij gevlogen.
Donderdagavond gingen ze toch nog een poging doen om mij de salsa in de heupen te gooien. Ik had eerder de voorkeur voor Merengue, ok met pasjes dan. En t was echt wel leuk… ik ben tot aan de derde of vierde pas geraakt maar dan was het oh zo spijtig stroompanne. (de eerste keer dat ik ze er dankbaar voor was). Terug naar de pooltafel en na een maandje “avondpoolen” kan ik zeggen dat er toch wat vooruitgang is. Al heb ik vooral enkel de laatste week veel gepoold. Misschien Venezolaans geluk maar Freya had jij geen leuk poolcafeetje gevonden? Kan ik het hier ook eens testen.
Vrijdagmorgen… was ik al bij het krieken van de dag wakker…het ging weer een hete dag worden maar zo rond 6u30 was de temperatuur juist ‘a point’ voor een leuk wandelingetje door Playa Colorado. (als je een beetje doorstapt ben je om 6u40 al weer terug hoor)… mmmm… en gewoon omdat het hier totaal anders is lijkt het nog een beetje een droom.
Een lekker ontbijtje…pannenkoekjes!!!(sorry mannekes even ander plaatje opleggen… Eva Deroovere?? Tupturuturutu… zalig?) En dan rustig van iedereen afscheid nemen. (alles in slow motion want ik had nog wel een uurtje tijd). Brandon zou mij naar de luchthaven brengen. Al wou ik iets vroeger vertrekken in het geval dat er weer een wegblokkade ging zijn. Uiteindelijk zouden Jo en Ada (vriendin van Chris) mij brengen. En zij hadden duidelijk alle tijd. Wanneer ze klaar waren wou Kyra (dochtertje van Chris) toch ook mee. Zij kwam juist terug van de zee…douchen, omkleden,… grrrr… “ik wil mijn vlucht niet missen” Maar stress was overbodig want ze hadden dat al zoveel gedaan. Ok ok … De rit naar de luchthaven was goed verlopen ik was er eigenlijk net op tijd.
De eerste vlucht was vrij kort van Barcelona naar Caracas. Gelukkig was hij kort want de airco druppelde. (bij de mensen voor mij druppelden het net iets meer … het was meer een open kraantje, maar ze kregen een ‘servetje’). Ok eens op de luchthaven van Caracas… heb ik mij best kunnen vermaken…. Al een geluk was ik toch op tijd afgezakt naar de gate waar ik moest zijn want er waren meer paspoort en douanecontroles dan waar dan ook. Maar nee mijn gezicht is duidelijk al genoeg voor… drugsvrij. PHOE … dan had ik eens tijd maar nee. Eens in het bleven de snurkers mij achtervolgen. Er was een man en ik denk als hij 1 decibel luider snurkte dan men dan uit pure noodzaak twee wijnkurken in zijn neus moest steken. (anders had hij het vliegtuig doorgezaagd). Boven mijn hoofd was er een televisie die soms felle flitsen uitstraalden en als ik dan nog op de koop toe door had dat die, best sympathieke Peruaan naast mij, mij al een hele tijd aan het aankijken, aangapen was… dan kroop ik alleen verder in mijn kapke. Om waarschijnlijk wel wat weg te soezen maar echt slapen zat er niet in. De laatste vlucht was vanuit Rome. Daar hebben we ook eerst een stoelendans moeten doen… en dan moest ik meedoen…maar voor ik het besefte vlogen we over de kerncentrale van Doel, het sportpaleis, de Merksemse piste (waar ik eigenlijk niets zag van de drukke bezigheden) om dan na nog geen half uurtje…jeuj gelukkig mijn geliefde rugzak van de bagageband te zien rollen.
Snel snel naar Ranst… om even dan langs Merksem te gaan. OK is was moe maar het was toch leuk om bekende gezichtjes te zien. En jullie verhalen al wat te horen. En om dan … thuis te komen. Ik had er eerst wat schrik voor. Mijn lieve huisgenootjes zijn momenteel nog even op reis mar toch… ze hebben ervoor gezorgd dat ik echt kon thuiskomen. Zalig leuk! En nu ga ik verder doen om alles in orde te maken voor school. (weet je donderdag was er een vrouw, Codry en ze zei… ja je ziet dat je juf bent. Euh? Zie je het dat ik een juf ben? Waarop ze zei “je hebt een enorm rustige uitstraling, al kan je ook hevig zijn (wsl vooral doelend op het jungle speed spel en mijn babbeltjes met brandon)” Geweldig leuk om te horen en om zeker morgen met dubbele zin te beginnen. Maar vanavond eerst de stad intrekken voor een verjaardagshapje. (dank je wel an, maar ik trakteer u! Voilà zwart op wit!)
Ik ben zo blij dat ik ergens in januari op een regenachtige dag heb besloten om naar Zuid-Amerika te trekken… naar Venezuela. Het was niet wat het ik had gedacht maar dat moet ook niet want het is ontzettend meegevallen. Het was totaal anders als mijn Bénin avontuur… daar had ik veel meer contact met de plaatselijke bevolking. Hun cultuur was letterlijk zwart (en dan niet van denken) maar in tegenstelling totdat wij dan wit zijn. Ja was Venezuela… rood.
En al kruipen de vreemde, bezoedelende luchtmoleculen op straat in mijn neus...“thuiskomen” vind ik even leuk. Kleedjes en alles anders in wasmachine gooien en met 1druk en draai aan de knop “by bye zandvlooien”, toiletpapier gewoon in het toilet kunnen gooien, cd-tjes opzetten die ik wil, douchen en rustig inzepen met de 99%zekerheid dat er ook nog water is na het inzepen, FRISSE HANDDOEKEN, propere kleren, geen kakkerlakken (cucarachas) in de keuken; al zat er vanmorgen een spin in de afwasbak (echt waar, Thebasile is dat een grap van u?), … en ja zelfs vrij internet en GSM (ongelooflijk hoe snel die luxe terug went) om toch sneller iets van jullie te horen. Maar in levende lijven is vele leuker…want naast alle verhalen en foto’s hier zitten er nog zoveel verhalen en memoriekes in mijn kopke die met verloop van tijd wel weer boven water komen dus…. En ik ben evengoed benieuwd naar jullie verhalen.
See yà …
X
PS: Jelske, heb jij dat potteke vet op tafel gezet? 563ste couplet? hihi
PPS: muggenbulten en puri puri (zandvlooien) beten… die voel ik nog even hard alsof ik in Venezuela zit.
PPPS: Nu eerst een winkellijstje opstellen en de zondagse delhaize overvallen. Ja nu ik niet moet afwachten wat er wel of niet is in de winkel kan ik beter een lijstje maken om het toch een beetje vooruit te laten gaan. (-> fietsen na twee maand is zalig besluit ik na mijn tripje. Hopelijk zeg ik dat binnen drie maand ook nog. Wanneer ik in s morgens voor het ochtendkrieken in de gietende regen mijn fietsje uit de kelder naar boven haal. BINNENSMONDS vloekend dat ik mijn fietslichtjes niet vind.)
PPPPS: mijn horloge zou ik ook eens terug om mijn pols moeten slagen … aangezien mijn bioritme nog helemaal overroop ligt en het niet te erg uit de hand te laten lopen. Geef me nog een uurtje de tijd. (maar wat is een uur zonder horloge)
PPPPPS: en zeg nu nog dat ik de zon niet heb meegebracht.
PPPPPPS: Tom Pintens zingt en Arsenal, Zita Swoon, … liggen klaar!
Menskes ik vond het echt leuk om jullie enthousiaste reacties te horen en te lezen. Echt waar.
Sorry dreke niet veel zin meer om alles te herlezen en typ- en schrijffouten eruit te halen. Verbeter jij ze maar met typ-pex :p
een terugvlucht uit Venezuela.
Na 24uur onderweg te zijn geweest en 36uur wakker te zijn ongeveer, ben ik weer in het kleine Belgenland dat voor vele Venezolanen een stad in Frankrijk is. En probeer ze niet van de wijs te brengen. (man dat is hier een azerty-toetsenbord…weer aanpassen, maar het is hier niet typen tegen de tijd dus ik heb rustig de tijd om het af en toe nog eens wat na te lezen).
Ik had gehoopt op een lange rustige nacht maar eens ik gisteren in mijn bedje lag dacht mijn kopje er anders over. Ja, mijn bed heeft nu niet direct iets weg van een hangmat. En ik miste het geritsel van salamanders die nog even op muggenjacht gingen rond mijn hangmat. En het zandmannetje was ook nog wsl wat gedesoriënteerd om te weten waar ik zat. Maar uiteindelijk heb ik toch geslapen al was ik ook weer vroeg wakker. Heb veel te doen dus opstaan leek mij de beste oplossing.
Vorige week na het betoverende Roraima-avontuur ging Jelske naar huis en waren er veel bekende gezichten verdwenen op Playa. Er stond geen werk op het programma…wat ik in het vooruitzicht had was ‘beachen’… leuk en ontspannend voor een uurtje, beetje saai na twee uur (en dan moet ik al veel in de zee hebben geplonsd) en boring na drie uur. (zeker als je daar zo alleen ligt) Dus zeker geen vijf dagen achter elkaar. Ik kon ook nog wel wat rondtoeren met de bus maar buiten Puerto la Ccruz en de hoofdstraat van Santa Fé is het te gevaarlijk. Dus ze hadden mijn hint begrepen …maandag zouden ze naar Puerto rijden om materiaal te kopen zodat er toch nog iets gedaan kon worden. YES! (aanhouder wint…zelfs in Venezuela) Maar maandagmorgen had men de weg naar Puerto (de enige weg om uit Playa weg te geraken) afgezet. Het was een protestactie omdat men regelmatig de elektriciteit afsloot. Lap zeg… geen materiaal (zeker niet voldoende) en dus ook geen werk. Gelukkig was er nog wel eens Zweeds koppel die ik al wel had gezien maar eigenlijk nog geen contact mee had gehad. Zij stelden voor om mee te gaan snorkelen. Het angstzweet kroop mij omhoog, denkend aan de Griekse stekelende zeeanemonen. Maar aangezien het angstzweet niet te onderscheiden was van het warmtezweet. (het was deze week echt extra warm) heb ik de zwemvliezen toch maar aangetrokken, buiske in mijn mond en gooide ik mij in het diepe. Haha… nee nee zo diep was het niet maar wel mooi. En ja er zaten zeeanemonen… ‘grote, eeeel grote’ maar daartussen zwommen ook leuke visjes... in verschillende kleurtjes en motiefjes (vooral de zwart-gele streepjes vissen vond ik leuk). We waren met een vissersbootje op een eilandje afgezet en na enkele uurtjes gingen we weer terug. (mijn schouderbladen zo rood als een kreeft … nu mooi bruin al zal dat hier niet te zien zijn). Op een gegeven moment stopt die man zijn boot en draait terug. En wat vist hij op… een dode vis. OK dacht ik… dode vissen kan je wsl beter niet in het water laten liggen. Maar wat doet die man? Aangekomen op het strand, verkoopt die de vis zonder schroom aan het restaurantje op het strand. Ja lap daar ging mijn plan om daar eens een lekker ‘vissteakje’ te gaan eten.
De volgende dagen hebben we nog wel in het communitycenter kunnen werken. Er was nog één vrijwilliger aangekomen, Max. Julius en Francesca zagen het ook wel zitten om een handje toe te steken. De jongens mochten op het dak klimmen om dit te bevestigen met haken. (ontzettend heet, zeker als je weet dat het dak gemaakt is van metalen golfplaten). Francesca en ik hebben deze week voorql de bomen en de tuin verder onderhouden. En dat was ook niet te onderschatten aangezien het hier regenseizoen was alles goed opgeschoten (ook het onkruid) maar nu was het juist een vrij droge week. Buiten enkele serieus grote regenbuien. Maar nu moest ik niet beginnen zagen. Veel drinken en af en toe de plaatselijke economie extra stimuleren en een ‘tetta’ kopen. Ja het dankt zijn naam aan de vorm dat het heeft. Het is eigenlijk waterijs in een zakje. (Misschien kan ik hier ook even kort zeggen wat de bedoeling is van het community center… de mensen Engels leren, (vind het nog steeds spijtig dat dat er niet van is gekomen , maar ja), kinderen helpen en opvangen buiten school, vergaderingen, informatiemomenten organiseren (zoals nu over de protestacties ivm elektriciteit) opvangcenter bij rampen (zoals bij vorig jaar de modderstroom), hiervoor hebben we ook bomen geplant die we binnen x-aantal tijd op de berg kunnen planten om verdere erosie tegen te gaan, … en hopelijk volgen er nog wat nuttige activiteiten). Ja, Brandon was niet altijd mijn vriend (hij had het huis ook te groot gepland in verhouding tot het budget (dus jullie centjes waren welkom)… Toen dacht ik echt… ja in Bénin zou ik mij dat kunnen voorstellen mar hier. Zeker te weten dat Brandon eigenlijk een Schot is. )
In de namiddag had ik niets speciaals te doen. De anderen hadden dan Spaanse les. Boeken lezen (ik denk dat ik in een week tijd nog nooit zoveel heb gelezen)…tot helemaal op het laatste het enkele Nederlandstalige stationsromannetje… “de spannendste man”! (en ik zeg het er al bij het bleef bij een boek dat soort mannen kom je zelfs in Venezuela niet tegen… eerder in Bénin misschien). Daarnaast toch proberen om vliegerende kinderen te vinden. Want af en toe zag ik vliegers in de hoogspanningslijnen hangen (het beeld van the kite runner) maar ik had er nog geen gezien. Dus ik nam de bus naar Santa Fé en in een zijstraatje zag ik twee vliegers. Ik ging ernaartoe maar werd al teruggefloten door enkele mensen. Ja zeg, nu even niet, en de kindjes wilden maar al te graag demonstreren. (Nathalie ik bezorg je de foto’s…ben zelf kei blij da tik ze heb gevonden). Daarna kwam ik op het strand van Santa Fé… Santa Fé is duidelijk een vissersdorpje want het rook er ontzettend hard naar vis en de Pelikanen zaten als leeuwen op de loer. Daar kwam ik nog een vliegeraar tegen…trots als een pauw en hij kon het wel. Als je iets verder door wandelde kom je op een klein, gezellig strandje… genesteld met mijn boek op mijn “reuzestrandlaken”. (Letterlijk dan...geen zandvlooi kon die afstand overspringen)… zag ik al snel de regenwolken opkomen. Aandachtig verder lezen en proberen te doen of ze er niet zijn helpt duidelijk niet want al snel druppelde de druppels op mijn boek…inpakken en het overvolle busjes (dat met 14 man al stampvol zit) op naar Playa.
Dus ik moet zeggen… die laatste week is ook nog voorbij gevlogen.
Donderdagavond gingen ze toch nog een poging doen om mij de salsa in de heupen te gooien. Ik had eerder de voorkeur voor Merengue, ok met pasjes dan. En t was echt wel leuk… ik ben tot aan de derde of vierde pas geraakt maar dan was het oh zo spijtig stroompanne. (de eerste keer dat ik ze er dankbaar voor was). Terug naar de pooltafel en na een maandje “avondpoolen” kan ik zeggen dat er toch wat vooruitgang is. Al heb ik vooral enkel de laatste week veel gepoold. Misschien Venezolaans geluk maar Freya had jij geen leuk poolcafeetje gevonden? Kan ik het hier ook eens testen.
Vrijdagmorgen… was ik al bij het krieken van de dag wakker…het ging weer een hete dag worden maar zo rond 6u30 was de temperatuur juist ‘a point’ voor een leuk wandelingetje door Playa Colorado. (als je een beetje doorstapt ben je om 6u40 al weer terug hoor)… mmmm… en gewoon omdat het hier totaal anders is lijkt het nog een beetje een droom.
Een lekker ontbijtje…pannenkoekjes!!!(sorry mannekes even ander plaatje opleggen… Eva Deroovere?? Tupturuturutu… zalig?) En dan rustig van iedereen afscheid nemen. (alles in slow motion want ik had nog wel een uurtje tijd). Brandon zou mij naar de luchthaven brengen. Al wou ik iets vroeger vertrekken in het geval dat er weer een wegblokkade ging zijn. Uiteindelijk zouden Jo en Ada (vriendin van Chris) mij brengen. En zij hadden duidelijk alle tijd. Wanneer ze klaar waren wou Kyra (dochtertje van Chris) toch ook mee. Zij kwam juist terug van de zee…douchen, omkleden,… grrrr… “ik wil mijn vlucht niet missen” Maar stress was overbodig want ze hadden dat al zoveel gedaan. Ok ok … De rit naar de luchthaven was goed verlopen ik was er eigenlijk net op tijd.
De eerste vlucht was vrij kort van Barcelona naar Caracas. Gelukkig was hij kort want de airco druppelde. (bij de mensen voor mij druppelden het net iets meer … het was meer een open kraantje, maar ze kregen een ‘servetje’). Ok eens op de luchthaven van Caracas… heb ik mij best kunnen vermaken…. Al een geluk was ik toch op tijd afgezakt naar de gate waar ik moest zijn want er waren meer paspoort en douanecontroles dan waar dan ook. Maar nee mijn gezicht is duidelijk al genoeg voor… drugsvrij. PHOE … dan had ik eens tijd maar nee. Eens in het bleven de snurkers mij achtervolgen. Er was een man en ik denk als hij 1 decibel luider snurkte dan men dan uit pure noodzaak twee wijnkurken in zijn neus moest steken. (anders had hij het vliegtuig doorgezaagd). Boven mijn hoofd was er een televisie die soms felle flitsen uitstraalden en als ik dan nog op de koop toe door had dat die, best sympathieke Peruaan naast mij, mij al een hele tijd aan het aankijken, aangapen was… dan kroop ik alleen verder in mijn kapke. Om waarschijnlijk wel wat weg te soezen maar echt slapen zat er niet in. De laatste vlucht was vanuit Rome. Daar hebben we ook eerst een stoelendans moeten doen… en dan moest ik meedoen…maar voor ik het besefte vlogen we over de kerncentrale van Doel, het sportpaleis, de Merksemse piste (waar ik eigenlijk niets zag van de drukke bezigheden) om dan na nog geen half uurtje…jeuj gelukkig mijn geliefde rugzak van de bagageband te zien rollen.
Snel snel naar Ranst… om even dan langs Merksem te gaan. OK is was moe maar het was toch leuk om bekende gezichtjes te zien. En jullie verhalen al wat te horen. En om dan … thuis te komen. Ik had er eerst wat schrik voor. Mijn lieve huisgenootjes zijn momenteel nog even op reis mar toch… ze hebben ervoor gezorgd dat ik echt kon thuiskomen. Zalig leuk! En nu ga ik verder doen om alles in orde te maken voor school. (weet je donderdag was er een vrouw, Codry en ze zei… ja je ziet dat je juf bent. Euh? Zie je het dat ik een juf ben? Waarop ze zei “je hebt een enorm rustige uitstraling, al kan je ook hevig zijn (wsl vooral doelend op het jungle speed spel en mijn babbeltjes met brandon)” Geweldig leuk om te horen en om zeker morgen met dubbele zin te beginnen. Maar vanavond eerst de stad intrekken voor een verjaardagshapje. (dank je wel an, maar ik trakteer u! Voilà zwart op wit!)
Ik ben zo blij dat ik ergens in januari op een regenachtige dag heb besloten om naar Zuid-Amerika te trekken… naar Venezuela. Het was niet wat het ik had gedacht maar dat moet ook niet want het is ontzettend meegevallen. Het was totaal anders als mijn Bénin avontuur… daar had ik veel meer contact met de plaatselijke bevolking. Hun cultuur was letterlijk zwart (en dan niet van denken) maar in tegenstelling totdat wij dan wit zijn. Ja was Venezuela… rood.
En al kruipen de vreemde, bezoedelende luchtmoleculen op straat in mijn neus...“thuiskomen” vind ik even leuk. Kleedjes en alles anders in wasmachine gooien en met 1druk en draai aan de knop “by bye zandvlooien”, toiletpapier gewoon in het toilet kunnen gooien, cd-tjes opzetten die ik wil, douchen en rustig inzepen met de 99%zekerheid dat er ook nog water is na het inzepen, FRISSE HANDDOEKEN, propere kleren, geen kakkerlakken (cucarachas) in de keuken; al zat er vanmorgen een spin in de afwasbak (echt waar, Thebasile is dat een grap van u?), … en ja zelfs vrij internet en GSM (ongelooflijk hoe snel die luxe terug went) om toch sneller iets van jullie te horen. Maar in levende lijven is vele leuker…want naast alle verhalen en foto’s hier zitten er nog zoveel verhalen en memoriekes in mijn kopke die met verloop van tijd wel weer boven water komen dus…. En ik ben evengoed benieuwd naar jullie verhalen.
See yà …
X
PS: Jelske, heb jij dat potteke vet op tafel gezet? 563ste couplet? hihi
PPS: muggenbulten en puri puri (zandvlooien) beten… die voel ik nog even hard alsof ik in Venezuela zit.
PPPS: Nu eerst een winkellijstje opstellen en de zondagse delhaize overvallen. Ja nu ik niet moet afwachten wat er wel of niet is in de winkel kan ik beter een lijstje maken om het toch een beetje vooruit te laten gaan. (-> fietsen na twee maand is zalig besluit ik na mijn tripje. Hopelijk zeg ik dat binnen drie maand ook nog. Wanneer ik in s morgens voor het ochtendkrieken in de gietende regen mijn fietsje uit de kelder naar boven haal. BINNENSMONDS vloekend dat ik mijn fietslichtjes niet vind.)
PPPPS: mijn horloge zou ik ook eens terug om mijn pols moeten slagen … aangezien mijn bioritme nog helemaal overroop ligt en het niet te erg uit de hand te laten lopen. Geef me nog een uurtje de tijd. (maar wat is een uur zonder horloge)
PPPPPS: en zeg nu nog dat ik de zon niet heb meegebracht.
PPPPPPS: Tom Pintens zingt en Arsenal, Zita Swoon, … liggen klaar!
Menskes ik vond het echt leuk om jullie enthousiaste reacties te horen en te lezen. Echt waar.
Sorry dreke niet veel zin meer om alles te herlezen en typ- en schrijffouten eruit te halen. Verbeter jij ze maar met typ-pex :p
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
